Ontsnappen aan het nieuws en toch ook het op de voet willen volgen en uitdiepen. Van nooit meer is nu en groot leed , rode lijnen en nuances naar de stilte en nabijheid van klein leed en groot geluk.
De neiging te ontglippen aan de harde werkelijkheid en tegelijkertijd de wens behouden om een positieve impact te hebben is een delicaat evenwicht. De een herontdekt het activisme in zichzelf, de ander verdrinkt en verdwijnt in een bijna apathische gesteldheid van doem scenario’s.
Ook tijdens mijn werk hoor ik de emotionele reacties op onze veranderende wereld en daar is niets mis mee. Rigide logica brengt je immers maar tot op zekere hoogte. Het is mooi hoe we nog steeds rationeel en professioneel kunnen blijven terwijl we ook echt en humaan zijn. Ieder kiest hoe die het gevoel van wanhoop en desillusie in evenwicht brengt met hoop en vreugde in het leven, elke dag opnieuw. Geen naïef optimisme, maar actieve hoop om ons gevoel van solidariteit met andere mensen die ook om onze samenleving geven te versterken en samen actief een bijdrage te leveren.
Ik zie en ervaar ook van dichtbij de kleine acties, vermenigvuldigd met vele, die een aanzienlijk effect hebben. Mensen die een stem en gezicht aan datgene geven waar we het liefst van wegkijken. Strijdend voor wat van waarde en betekenisvol is zonder zich te bewapenen. Zich inzettend voor het behoud van menselijke waarden omdat als we die verliezen we sowieso uitsterven.
Inspringen om het gat te dichten wat wordt geslagen in juist dat wat die waarden kenmerkt. Verhalen van hoe duizend kleine invloeden samenkomen om een probleem op te lossen. Over zeer specifieke dingen doen die verlichtend zijn voor mensen die in duisternis verkeren.
Gelijktijdig lijken wantrouwen, agressie en woede te groeien. Zelfs in de pogingen de “mensheid” te redden kan soms niet worden voorkomen dat juist die dingen die ons menselijk maken worden opgeofferd.
In de hoop de hardheid van de realiteit te kunnen combineren met de schoonheid van het leven blijf ik open staan. En soms sluit ik me even af om in alle rust mijn gedachten te laten gaan. Om de betekenis te hervinden in een wereld die tegelijkertijd hemel en hel is. Vreugde te vinden in de uitwisselingen van hoe we ons echt voelen in deze veranderende wereld. Om samen als gemeenschap onze weg hierin te vinden. Om de hoop niet te verliezen en door te gaan met waar we met zovelen mee bezig zijn.
Ergens wil ik zeggen , we komen er wel, uit. Mijn meest eerlijke antwoord is echter: het is niet altijd gemakkelijk. Het hangt ervan af op welke dag je me treft.
Morgen gaan we weer aan de slag en geloven we ergens dat onze gezamenlijke bijdrage er echt toe doet, hoe klein of groot ook.