Het is weer bijna zo ver. 10 december schrijven we weer, zoals elk jaar, om levens te veranderen. Terwijl ik het schrijf besef ik dat het niet zo makkelijk is als dit.
Net als elke dag onze stemmen te laten horen, uit medeleven, solidariteit, voor en tegen zoveel meer dan ik kan bevatten of omschrijven. Om hun stemmen te laten horen. Ook dan denken we wellicht, mijn stem verandert niets, maar elk individu en stem helpt.
Dus ook dit jaar op de Dag van de mensenrechten komen we samen en schrijven we. Komen we in actie voor hen die onterecht vast zitten of worden bedreigd vanwege hun mening, werk of gewoon om wie ze zijn. Dit keer in de middag, ook omdat we wellicht niet na afloop huiswaarts keren dit keer. We zullen vast die dag nog ergens in actie komen.
Met gemengd gevoel pak ik vast het doosje uit met alle attributen voor die middag. De universele verklaring van de rechten van de mens geven mij kippenvel.
Ik kijk ernaar uit om de pennen te pakken, de saamhorigheid van de collectieve actie te voelen en natuurlijk wordt er voor hapjes en drinken gezorgd. Al lijkt het klein, we doen samen iets!